کد مطلب:129725 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
وصیت های امام
از جمله كارهای مهمی كه امام حسین (ع) در روز عاشورا انجام داد این بود كه وصیتها را به فـرزنـدش عـلی بـن الحـسـیـن، كـه در آن روز بیمار بود و توان جهاد در ركاب پدرش را نداشت، انتقال داد.
مسعودی گوید: «آنگاه علی بن الحسین (ع) را ـ كه بیمار بود ـ احضار كرد و اسم اعظم و مـواریـث پـیـامبران را به او وصیت كرد و به اطلاعش رساند كه علوم و كتابها و قرآنها و سـلاح را بـه امّ سـلمـه سـپـرده و بـه او فـرمـوده اسـت كـه هـمـه آنـهـا را بـه وی بدهد.» [1] .
در كتاب دعوات راوندی به نقل از امام زین العابدین آمده است:
پـدرم بـه هـنگام شهادت مرا به سینه چسبانید و گفت: پسرم، دعایی را كه مادرم فاطمه ـ صلوات اللّه عـلیـهـا ـ بـه مـن آمـوخـت و آن دعـا را رسـول خـدا بـه او آمـوخـتـه بـود و جـبـرئیـل نـیـز آن را بـه رسـول خـدا آمـوخـتـه بـود، بـرای روز نیاز و غم و اندوه و روزی كه مصیبت فرو می آید و برای كارهای بزرگ و ناگوار حفظ كن.
گـفـت: بخوان: «به حق یاسین و القرآن الحكیم و به حق طه و القرآن العظیم، ای كسی كـه نـیـاز نیازمندان را مقدّر می داری، ای كسی كه بر ضمیرها آگاهی، ای برطرف كننده ی انـدوه گرفـتـاران، ای گـشـایشگر غمزدگان، ای رحم كننده بر پیران و ای روزی دهنده طـفـلان خـردسـال، ای كـسـی كـه از تـفـسـیـر بـی نـیـازی، بـر مـحـمـد و آل محمد درود فرست و برای من چنین و چنان كن!» [2] .
از ابـی جعفر نقل است كه فرمود: «هنگامی كه آن پیشامد برای حسین (ع) اتفاق افتاد، دختر بـزرگش، فاطمه بنت الحسین (ع) [3] را فراخواند و یك كتاب در پیچیده و یـك وصـیـت آشـكـار بـه او داد. در ایـن هـنـگـام عـلی بـن الحـسـیـن بـه دل درد مـبـتـلا بـود و بـیـمـاری وی فـكـر
آنـان را بـه خـود مشغول داشته بود. پس از آن فاطمه آنها را به علی بن الحسین (ع) سپرد و بعد به دست ما رسید.» [4] .
مسعودی گوید: «آنگاه علی بن الحسین (ع) را ـ كه بیمار بود ـ احضار كرد و اسم اعظم و مـواریـث پـیـامبران را به او وصیت كرد و به اطلاعش رساند كه علوم و كتابها و قرآنها و سـلاح را بـه امّ سـلمـه سـپـرده و بـه او فـرمـوده اسـت كـه هـمـه آنـهـا را بـه وی بدهد.» [1] .
در كتاب دعوات راوندی به نقل از امام زین العابدین آمده است:
پـدرم بـه هـنگام شهادت مرا به سینه چسبانید و گفت: پسرم، دعایی را كه مادرم فاطمه ـ صلوات اللّه عـلیـهـا ـ بـه مـن آمـوخـت و آن دعـا را رسـول خـدا بـه او آمـوخـتـه بـود و جـبـرئیـل نـیـز آن را بـه رسـول خـدا آمـوخـتـه بـود، بـرای روز نیاز و غم و اندوه و روزی كه مصیبت فرو می آید و برای كارهای بزرگ و ناگوار حفظ كن.
گـفـت: بخوان: «به حق یاسین و القرآن الحكیم و به حق طه و القرآن العظیم، ای كسی كـه نـیـاز نیازمندان را مقدّر می داری، ای كسی كه بر ضمیرها آگاهی، ای برطرف كننده ی انـدوه گرفـتـاران، ای گـشـایشگر غمزدگان، ای رحم كننده بر پیران و ای روزی دهنده طـفـلان خـردسـال، ای كـسـی كـه از تـفـسـیـر بـی نـیـازی، بـر مـحـمـد و آل محمد درود فرست و برای من چنین و چنان كن!» [2] .
از ابـی جعفر نقل است كه فرمود: «هنگامی كه آن پیشامد برای حسین (ع) اتفاق افتاد، دختر بـزرگش، فاطمه بنت الحسین (ع) [3] را فراخواند و یك كتاب در پیچیده و یـك وصـیـت آشـكـار بـه او داد. در ایـن هـنـگـام عـلی بـن الحـسـیـن بـه دل درد مـبـتـلا بـود و بـیـمـاری وی فـكـر
آنـان را بـه خـود مشغول داشته بود. پس از آن فاطمه آنها را به علی بن الحسین (ع) سپرد و بعد به دست ما رسید.» [4] .
[1] اثـبـات الوصـيـه، ص 177. نـيـز در هـمين كتاب از خديجه بنت محمد بن علي الرضا، خواهر ابوالحسن العسكري نقل است كه امام (ع) در ظاهر به خواهرش زينب وصيت كـرد؛ در نـتـيجه همه علوم صادره از سوي امام زين العابدين (ع) در زمان خودش به خاطر تـرس و تـقيه به عمه اش زينب نسبت داده مي شد. (اثبات الوصيه، ص 206) ر.ك: نفس المهموم، ص 347؛ اثبات الهداة، ج 5، ص 216، حديث شماره 9. در همين كتاب (ص 181) آمده است: «چون شهادت ابي عبداللّه نزديك شد، او را فرا خواند و فرمان داد كه آنچه را كه وي از خود باقي گذاشته است، به همراه مواريث پيامبران و سلاح و كتاب از امّ سلمه تحويل بگيرد.».
[2] دعـوات الراونـدي، ص 54، حـديـث شـمـاره 137؛ بـحار، ج 95، ص 196، حديث 29.
[3] وي فاطمه، بنت الحسين بن علي بن ابي طالب القرشية الهاشمية المدنيه، خـواهـر امام زين العابدين است... او از كساني است كه پس از كشته شدن پدرش به همراه ديـگـران بـه دمـشـق رفـت و سـپـس بـه مـديـنـه بـازگـشـت. (ر.ك: تـهـذيـب الكمال، ج 35، ص 255).
[4] بـصـائر الدرجـات، ص 164؛ اثـبـات الهـداة، ج 5، ص 215، حـديـث 5؛ بحار، ج 26، ص 35، حديث شماره 62.